Met een klein beetje pijn in hart, schrijf ik mijn laatste blog voor Lets Leeuwarden. De afgelopen jaren heb ik met veel plezier geblogd voor deze website. Ik vond het leuk om onderwerpen op te snorren over duurzaamheid, ruilen en andere Lets-aangelegenheden. Ook was het leuk om te kijken hoeveel lezers mijn blogs oogsten. De topper is een gedicht dat ik schreef in de herfst ‘dwarrelen.’ De blog had een bekijks van

Een mooie oproep kwam binnen van Janke, ze wilde gezamelijk namelijk iets doen voor de vluchtelingen in kamp Moria. Een prachtig gebaar van het oude bestuurslid van Lets. Ze heeft al

In deze tijd van veel aan huis gekluisterd zijn, kun je via de televisie toch op reis gaan. Natuurlijk kun je reizen door films te kijken en nieuwe levensverhalen te leren kennen maar je ook kunt ook reizen naar de onderwaterwereld. Ik deed dat even toen ik de documentaire 'Octopus my teacher' zag. En na het zien van de documentaire zou ik het ook in het echt willen doen maar dat plan staat natuurlijk op een laag pitje. Kijkend vanuit mijn luie stoel verlangde ik wel naar het leven van de documentairemaker al was dat niet eens zo rooskleurig. 

Onlangs stond er in het Friesch Dagblad een mooi artikel over ruilen in Friesland. Het artikel gaat met name in op hoe het leefklimaat van dorpen er op vooruit gaat door te delen. Delen heeft niet alleen een miluevriendelijk voordeel; het brengt ook mensen bij elkaar en is dus goed voor de sociale cohesie. Het gehele artikel is te lezen op: Spullen delen kan ook prima in coronatijd

Koffie is mijn grote zonde. Ik probeer al jaren minder koffie te drinken en al jaren lukt het me niet. Zéker als je puberpeuter hebt is koffie echt onweerstaanbaar. Het is dé vloeistof waar ik op draai. Al jaren gooi ik de overgebleven koffiedrab gewoon bij het GFT. In wat een vorig leven lijkt

Corona heeft heel veel impact op de samenleving. Dat staat buiten kijf. We leven nu in de 1,5 meter samenleving waarin we moeten omgaan met beperkingen. Terwijl Nederlanders massaal toiletpapier insloegen tijdens de eerste lockdown, kwam mijn broer -die toen woonde in Engeland- veel grotere schaarste tegen. Op een bepaald

Lets heeft als doelstelling dat iedereen zijn talenten kan inzetten. Ik vind dat een mooi doel. Ik doe nu iets wat ik nooit gedacht had, te doen: ik geef Friese les. Arda is vanuit Den Haag in Friesland komen wonen en heeft besloten lid te worden van Lets. Het bleek dat ze interesse had voor het Fries en ik bleek

Soms zit ik met mijn handen in het haar. Mijn zoon is tien en is toch wel een tikkie beeldschermverslaafd (hoe kan het ook anders in deze tijd?). We wonen inmiddels in een kindrijke buurt en ook kinderen uit zijn klas zijn binnen handbereik. Toch lonkt de Wii meer. Balen vind ik het. Op een gegeven moment barstte ik in irritatie uit maar stelde rustig de vraag: 'wanneer zou je denk je meer buiten willen spelen?' er kwam een antwoord maar door te vraag te stellen ontwikkelde zich ook een plan in mijn hoofd...

Toen ik een foto zag van een van de kleurrijkste sloppenwijken in Rio de Janeiro was ik zo blij verrast. Wat zag dat er vrolijk uit. Terwijl in werkelijkheid daar mensen leven onder enorm moeilijke omstandigheden. De color academy -een initiatief vanuit Nederland- is verantwoordelijk voor deze kleurrijke woonwijk. Terwijl ze lokale mensen aan het opleiden waren als schilder, vroegen ze zich af of verf niet duurzamer geproduceerd kon worden. En wat bleek...

Er zijn altijd mensen die het beter doen. Zo heeft mijn man een collega die met haar gezin maar 1 vuilniszak per week weet te vullen, haar huisbezoeken allemaal per fiets aflegt, geen tv in huis heeft en naast haar werk als huisarts ook nog even een studie Natuurbeheer gaat volgen. Knap is denk ik een understatement. Ik vroeg mijn man of ze ook